«يا ثارالله و ابن ثاره» اي نور چشمان محمدالمصطفي صلي الله عليه وآله وسلم؛ اي آرزوي علي المرتضي عليه السلام؛ اي عزيز فاطمه(سلام الله عليها)؛ اي برادر بي سر حسن المجتبي عليه السلام، از چه سر به نيزه شدي؟ از چه كربلا ز خونت گلگون شد؟ از چه پيكرت چاك چاك شد؟ از چه بر تن خونينت اسب تاختند؟ به كدامين گناه؟

نماز با اهلش نماز مي شود وگرنه حركاتي غيرطبيعي و بي معني جلوه مي كند. آري چون به حسين عليه السلام مي نگريم و آن فدايي دين را در منظر خود تجسم مي كنيم و تصورات ذهني خود را درباره سرور جوانان بهشت نقش مي زنيم، آن گاه به نماز ايستادن معني مي يابد. هم چنان كه هر گاه به افق خون فام بنگريم گويي خون خدا را مي بينيم.

بياييد به حسين عليه السلام در بحبوحه روز عاشورا فكر كنيم. گويي نماز هم مي خواهد با حسين وداع كند چون اهلش را از دست مي دهد؛ چون غريب خواهد شد.