افتخار انقلابي كه نهالش به دست خميني كبير كاشته شد، همين بس كه صفوف آدينه هايش لاله گون بود. امامان آدينه اش علي وار در خون غلطيدند و در آسمان ايران شيون و غم به پا شد.

اي لاله هاي در خون غلطيده محراب نماز، اي كبوتران حرم عصمت؛ از دست ساقي كوثر سير بنوشيد، تا از سرورتان ملائكه نيز به شادماني درآيند.

شهيدان محراب را به خاطر داريد؟ مدني را؟ دستغيب را؟ صدوقي را؟ اشرفي اصفهاني را؟ آن نگاه نافذ اولين لاله محراب را؟ آن بيان گرم لاله دوم را؟ آن چهره صميمانه سومين گل گون را؟ و آن وقار چهارمي را؟

اين شهيدان عارف از هر جهت برتر از ديگران هستند؛ بايد زندگي آن ها را ورق زد و عبرت گرفت. آن ها از كودكي متفاوت با ديگران بزرگ شده اند.