نوف از اصحاب علي عليه السلام مي گويد:

شبي نزد حضرت علي عليه السلام خوابيدم، آن شب را علي عليه السلام تا به صبح نماز مي خواند و ساعت به ساعت بلند مي شد و به آسمان نظر مي كرد و قرآن تلاوت مي نمود.

وقتي پاسي از شب گذشت به من فرمود، اي نوف بيداري يا خواب؟ گفتم: بيدارم.

فرمود: اي نوف خوشا به حال آن افرادي كه از دنيا بيزار و به آخرت راغبند. آن هايي كه زمين را بساط و خاك آن را فرش و آب آن را عطر و قرآن را جامه زيرين و دعا را جامه رويين قرار داده اند. (كنايه از اين كه قرآن و دعا را وسيله حفظ و حراست خود كرده اند.)

و از امام پنجم است كه: هر زمان علي عليه السلام به نماز مي ايستاد غش مي كرد و رنگ به رنگ مي شد و در هنگام نمازش بنده ي ذليلي بود در مقابل پادشاهي بزرگ، اعضاي بدنش مي لرزيد و نمازي كه مي خواند گويا آخرين نماز است.

پبوسته آن حضرت در هر شب هزار ركعت نماز مي گزارد و گاهي از خوف و خشيت الهي آن حضرت را غش عارض مي شد! [1] .