اهميت دادن آن حضرت به نماز به قدري بود كه وقتي به نماز



[ صفحه 119]



مي ايستاد، مانند ساق درختي بود كه حركت نمي كرد، مگر آنچه كه باد از لباس هاي او حركت مي داد. چون به «مالك يوم الدين» مي رسيد اين آيه را آن قدر تكرار مي كرد كه نزديك بود جان از بدنش خارج شود.

وقتي به مسجد مي رفت سر از سجده برنمي داشت تا عرق مي كرد و عرقش جاري مي شد، سجده را به قدري طول مي داد كه سالي چندين مرتبه پينه هاي پيشاني و سر زانوهايش مي افتاد، آن ها را جمع مي كرد و مي فرمود: آن ها را پس از مرگ داخل كفنم گذاريد.

شب ها آن قدر نماز مي خواند تا خسته و بي حال مي شد به طوري كه ديگر نمي توانست ايستاده حركت كند و خود را به فرش و رختخواب برساند، آخرالامر مانند كودكاني كه هنوز راه نيفتاده اند حركت مي كرد و خود را به رختخواب مي رسانيد.

آن حضرت هنگام وضو رعشه در بدن و لرزه به اعضايش مستولي و رنگش متغير مي شد و اين حالت تا بعد از نماز ادامه داشت. وقتي نماز تمام مي شد به حالت اول برمي گشت. در اين جا نمونه هايي از نمازهاي آن حضرت را بيان مي كنيم: