يكي ديگر از اولياي خدا كه اهميت زيادي به نماز مي داد، حضرت سيدالساجدين، امام زين العابدين عليه السلام بود كه شب و روز مشغول نماز و ركوع و سجود بود، به طوري كه امام محمد باقر عليه السلام مي فرمود: پدرم در هر شبانه روز هزار ركعت نماز به جا مي آورد. [1] .



[ صفحه 118]



و نيز در اين باره مي فرمود: از براي پدرم پانصد درخت خرما بود و در كنار هر درختي دو ركعت نماز مي خواند.

نيز چنين مي فرمود: پدرم هنگامي كه به نماز مي ايستاد رنگ مباركش متغير و زرد مي شد و حالش در نزد پروردگار جليل، مانند بندگان ذليل بود. اعضاي بدن شريفش از خوف خدا مي لرزيد و نمازش نماز مودع و مانند كسي بود كه فكر مي كند اين نماز آخر او خواهد بود و بعد از آن ديگر ممكن نخواهد بود كه نماز بخواند. [2] .

نيز چنين آمده است: روزي حضرت مشغول نماز بود كه عبا از يك طرف دوشش ساقط شد. ايشان اعتنايي نكردند و آن را به دوش خود نينداختند تا نمازشان تمام شد. بعضي از ياران آن حضرت سبب بي اعتنايي او به افتادن عبا را سئوال كردند.

در جواب فرمود: واي به حال شما آيا مي دانيد در مقابل چه كسي ايستاده ايد و با چه كسي تكلم مي كنيد؟ همانا نماز انسان قبول نمي شود مگر به همان اندازه كه دل متوجه آن باشد و به جاي ديگر توجه نكند.

عرض كردند: يا ابن رسول الله! پس ما هلاك شديم، از اين جهت كه نمازهاي بي روح و بدون حضور قلب را به جا آورديم.

فرمود: خير، خداوند متعال آن نمازهاي ناقص را به وسيله ي نمازهاي نافله اي كه انسان انجام مي دهد جبران مي كند.