هر عضوي از اعضاي بدن نمازگزار كه با آن، اجزاي نماز را انجام مي دهد، كفاره ي گناهان همان عضو واقع مي شود.

در اين مورد به حديث جذاب و جالبي كه از رسول خدا صلي الله عليه و آله وارد شده است به آن توجه مي كنيم.

روزي آن حضرت به يكي از ياران خود كه از طايفه ي بني ثقيف بود، فرمود:

اي مرد ثقفي! بدان هنگامي كه دست هاي خود را براي وضو داخل آب كردي و گفتي: «بسم الله الرحمن الرحيم» تمام گناهاني كه با دست هاي خود انجام داده اي، ريخته مي شود.

هنگامي كه صورت خود را براي وضو شستي تمام گناهاني كه با چشم هاي خود انجام داده اي از بين مي رود. همچنين تمام گناهاني كه با دهان خود انجام داده اي بخشيده مي شود.

هنگامي كه دو دست خود را به خاطر وضو شستي، تمام گناهاني كه با دست چپ و راست انجام داده اي، از دفتر اعمال تو محو مي گردد و همه ي اين ها حاصل وضوي تو است.

اما زماني كه براي نماز رو به قبله ايستادي و متوجه خدا شدي، حمد و سوره را خواندي، ركوع و سجود را كاملا به جا آوردي، تشهد و سلام را به نحو احسن انجام دادي، خداوند تبارك و تعالي تمام گناهاني كه بين دو نماز انجام داده اي مي آمرزد. اين هم، نتيجه نماز تو است.

به هر حال، هيچ جاي شك و ترديد نيست كه هر گاه نماز با تمام اجزا و شرايطش صحيح انجام شود، شخص نمازگزار را در عالمي از



[ صفحه 43]



معنويت و روحانيت قرار مي دهد.

يك چنين نمازي، پيوندهاي ايماني انسان را با خداي متعال، محكم مي گرداند، آلودگي ها و آثار گناهان را از دل و جان او شستشو مي دهد. يك چنين نمازي، نمازگزار را در برابر گناهان بيمه مي كند. اين نماز زنگار گناه را از آيينه دل انسان مي زدايد.

نماز صحيح، اراده ي نمازگزار را تقويت مي كند، قلب را پاك و روح را صفا مي دهد و تطهير مي نمايد. نماز حقيقي، مكتب انسان ساز و تعليم و تربيت است و كه در اعماق دل هاي پاك و پاكيزه نفوذ مي كند و انسان را منقلب كرده و عوض مي نمايد.