نمازي كه در شريعت مقدس اسلام براي بندگان خدا واجب شده و معراج مؤمن مي باشد، مثلش، مثل يك انسان كامل و بي عيب و نقص است.

شما يك انسان كامل را تصور كنيد كه او داراي روح و بدن است. بدن او داراي اعضاء و جوارح مي باشد و اعضاء و جوارح او مختلف است.

بعضي از اعضاي انسان طوري است كه با از بين رفتن آن ها، انسان از بين مي رود، مانند قلب، كبد، سر و كليه ها و غيره....

اما بعضي ديگر، اعضايي هستند كه با نبودن آن ها انسان از بين نمي رود، ولي ناقص مي شود، مانند دست و پا، چشم و گوش، زبان و غيره....

بعضي ديگر اعضايي هستند كه با نبودن آن ها حسن و زيبايي انسان برطرف گشته، قبيح منظر و زشت صورت مي شود، مانند ابرو، مژه، ريش و مانند اين ها.

بعضي ديگر چيزهايي هستند كه با نبودن آن ها، زيبايي از بين مي رود، اما قباحت منظر و چهره پيدا نمي شود، مانند گشادي و تنگي چشم و سرخي صورت و زردي مو.

نمازي را هم كه شارع مقدس اسلام، واجب نموده، روحي دارد و جسمي. روح آن، نيت، قصد قربت و اخلاص است. اركان آن، مانند قيام و تكبيرةالاحرام و ركوع و سجود كه به منزله اعضا و جوارحي



[ صفحه 41]



است كه با ترك يكي از آن ها چه عمدي باشد و چه سهوي اصل نماز از بين مي رود و باطل مي شود.

بقيه ي اعمال واجب نماز، مانند قرائت حمد و سوره، ذكر سجود و ركوع، طمأنينه، تشهد و سلام كه اگر انسان عمدا آن ها را ترك كند، نماز باطل مي شود و آن ها به منزله دست، پا، چشم و زبانند كه گاهي انسان با نبودن آن ها تلف مي شود و گاهي نمي شود و سالم مي ماند.

اعمال مستحبي نماز از قبيل اذان و اقامه، قنوت و تكبيرهاي مستحب كه در بين نماز گفته مي شود، به منزله ابرو و چشم و مژه و سرخي صورت است كه با نبودن يكي از آن ها، نماز قبيح منظر و زشت مي شود و زيبايي خود را از دست مي دهد.

بلند كردن دست تا برابر گوش در تكبيرهاي وسط نماز به منزله ي زينت نماز است كه اگر باشد، نماز زينت پيدا مي كند و اگر نباشد، نماز قبيح و بد صورت نمي شود.

نمازگزار اگر مي خواهد نمازش پذيرفته و مورد قبول درگاه پروردگار عالم واقع شود، بايد آن را با تمام اجزا و شرايطش، واجبات و مستحباتش، حسن و زيبايي اش و در وقت مخصوصش به جا آورد.

يك چنين نمازي را انسان در دنيا به خدا هديه مي كند و خداوند هم آن را قبول مي نمايد و از براي او در خزينه خود نگهداري مي نمايد و در آخرت، كه انسان گرفتار و محتاج است با چندين ميليون برابر به او برمي گرداند و او را مورد لطف و نظر خود قرار مي دهد.



[ صفحه 42]