از امام رضا آورده اند كه در سخني جامع و جالب، در بيان ويژگي هاي شيعيان و رهروان واقعي پيامبر و خاندانش، چنين فرمود:

«و الله ما شيعتنا الا من اتقي الله و اطاعه.

وما كانوا يعرفون الا بالتواضع،

و التخشع، و اداء الامانة،

و كثرة ذكر الله، و الصوم، و الصلاة،

و البر بالوالدين،



[ صفحه 145]



و تعهد الجيران من الفقراء و ذوي المسكنة، و الغارمين، و الأيتام، و صدق الحديث، و تلاوة القرآن،

وكف الألسن عن الناس الا من خير؛» [1] .

به خداي سوگند كه شيعه ي ما نيست، جز آن كسي كه پروا پيشه سازد، و خداي را فرمان برد. شيعيان و رهروان راه ما شناخته نمي شوند، جز به فروتني، و به حق پذيري و خشوع در برابر مقررات خدا، و به امانتداري و اداي امانت، و به ياد هماره ي خدا با زبان و جان و به هنگام تصميم و اقدام، و به روزه داري شايسته، و به نماز و نيايش و فرهنگ آن، و به نيكي به پدر و مادر، و به احساس مسئوليت نسبت به همسايگان محروم، ناتوان، نيازمند و ورشكسته، و به مهر و توجه به يتيمان، و به ويژگي راستي در گفتار و منش و عمل، و به تلاوت شايسته ي قرآن، و نگاه داشتن تيزي زبان از مردم، مگر در كار خير و بيان حقيقت و عدالت در برابر استبدادگران.