حديث نگاران در مورد ياد خدا و نماز و نيايش در سيره و سخن الهام بخش امام حسن چنين آورده اند:

«و روي أن الحسن بن علي عليهماالسلام كان اعبد الناس في زمانه، و أزهدهم و أفضلهم، و كان اذا حج، حج ماشيا، و رمي ماشيا، و ربما مشي حافيا؛

و كان اذا ذكر الموت بكي، و اذا ذكر البعث و النشور بكي،

و اذا ذكر الممر علي الصراط بكي،

و اذا ذكر العرض علي الله تعالي ذكره شهق شهقة يغشي عليه منها؛

و كان اذا قام في صلواته ترتعد فرائصه بين يدي ربه،

و كان اذا ذكر الجنة والنار اضطرب اضطراب السليم،



[ صفحه 133]



و سئل الله الجنة، وتعوذ بالله من النار؛» [1] .

روايت شده است كه امام حسن فرزند ارجمند امام علي خداپرست ترين و پارساترين و برترين مردم روزگار خود بود. هنگامي كه حج مي كرد، پياده حج مي نمود و پياده به رمي جمره مي رفت، و بسا با پاي برهنه گام مي سپرد.

او چنان بود كه وقتي مرگ را به ياد مي آورد، گريه مي كرد، و هنگامي كه روز رستاخيز و برانگيخته شدن از آرامگاه خود را ياد مي نمود مي گريست. هنگامي كه عبور از گذرگاه صراط را ياد مي نمود، گريه مي كرد، و هنگامي كه قرار گرفتن در پيشگاه خدا را به ياد مي آورد، باران اشك از جام ديدگانش مي فشاند و فريادي از پرده ي دل برمي آورد كه بيهوش مي شد!

آن حضرت هنگامي كه به نماز مي ايستاد، بندهاي وجودش در برابر شكوه پروردگارش مي لرزيد، و هنگامي كه بهشت و دوزخ را به ياد مي آورد بسان دردمندان، قرار از كف مي داد و از بارگاه خدا بهشت زيبا و پرنعمت او را درخواست مي كرد، و از دوزخ و كيفر آن به خدا پناه مي برد.