از ويژگي هاي نماز و نيايش، سازندگي اخلاقي و انساني و در راه رشد و كمال قرار دادن انسان نمازگزار و جامعه و مديريت دين مدار است؛ چرا كه نماز واقعي با ضايع ساختن حقوق ديگران و مردم آزاري و خشونت و استبداد سخت ناسازگار است.

پيامبر در اين مورد فرمود:

«لا يقبل الله صلاة خمسة نفر: ألابق من سيده، و امرأة لا يرضي عنها زوجها، و مدمن الخمر،... و آكل الربا؛» [1] .

خدا، نماز پنج گروه را - تا كار خود را اصلاح نكنند - نمي پذيرد:

1. نماز كسي را كه به جاي تلاش سازنده در راه رشد و آزادي خويش برابر مقررات عادلانه و انساني، از كارفرماي وظيفه شناس خويش بگريزد؛

2. نماز زني را كه همسرش از منطق و منش و رفتار ناسنجيده ي او ناخشنود باشد، و او در راه خودسازي و اصلاح خود نكوشد؛

3. نماز كسي را كه ميگساري و بدمستي كند؛

4. نماز كسي را كه پدر و مادرش را برنجاند؛

5. و ديگر نماز رباخوار و مردم آزار و پايمال كننده ي حقوق مردم.