از ديدگاه پيامبر، نماز را نه تنها بايد خوب و با معنويت خواند كه براي اهميت ندادن و تباه ساختن آن كيفري است بزرگ.

آن حضرت به گروهي از ياران فرمود:

«لا تضيعوا صلاتكم فان من ضيع صلاته حشر مع قارون و هامان و فرعون؛» [1] .

هان اي ياران! نمازتان را ضايع نكنيد، چرا كه ضايع كننده ي نماز در روز رستاخيز، با قارون و هامان و فرعون و همسانان آن ها برانگيخته خواهد شد.

از ديدگاه پيامبر، منفورترين خانه و شهر، جايي است كه در آنجا، انسان هاي گسسته ي از معنويت و نماز و نيايش زندگي كنند.

از آن حضرت آورده اند كه در اين مورد فرمود:

«ان كل محلة يكون فيها تارك الصلاة تنزل عليها كل يوم سبعين لعنة؛» [2] .

هر جايي كه در آن، فرد يا گروهي گسسته ي از نماز و نيايش با خدا باشد، هر



[ صفحه 110]



روز هفتاد بار لعنت خدا بر آنجا فرود مي آيد.

و نيز فرمود:

«ليس بين العبد و الشرك الا ترك الصلاة، فاذا تركها فقد أشرك؛» [3] .

ميان توحيدگرايي و شرك گرايي فاصله اي جز وانهادن نماز نيست، و هنگامي كه كسي نماز را وانهد شرك ورزيده است.

چرا كه نماز همچنانكه بارها گفته شد، رمز ارتباط انسان با خداست، به همين جهت اگر رابطه تيره شد و گسست، و آن گاه با توبه و جبران و اصلاح بازسازي هم نشد، ممكن است انسان از شرك يا سهمگين ترين ستم و بيداد سر درآورد.