قرآن نه تنها به نماز و نيايشي خالصانه و زنده و ناب برمي انگيزد، بلكه در هشدار از آفت رياكاري و خودنمايي در نماز و نيايش و آميختن و آلودن اين برنامه ي عبادي به انگيزه هاي ناسالم و بهره وري ابزاري از آن مي فرمايد:

«أرأيت الذي يكذب بالدين -

فذلك الذي يدع اليتيم -

و لا يحض علي طعام المسكين -

فويل للمصلين -

الذين هم عن صلاتهم ساهون -

الذين هم يراءون - و يمنعون الماعون -» [1] .

آيا ديدي آن كسي را كه روز پاداش را دروغ مي انگارد؟

اين همان كسي است كه يتيم را با خشونت مي راند،

و [مردم را] بر خوراندن بينوا بر نمي انگيزد.

پس واي بر آن نمازگزاران.

كه از نمازشان غفلت مي ورزند.

همانان كه ريا مي كنند، و [مردم را] از آنچه مورد نياز [آنان] است باز مي دارند.