قرآن هنگامي كه از خصلت هاي زشت دورويان ياد مي كند، از جمله از سستي و بي اعتنايي آنان به نماز و نيايش يا داشتن ارتباط دوستانه با خدا خبر مي دهد، و روشنگري مي كند كه از نشانه هاي آنان اين است كه به نماز و نيايش، شور و اخلاصي ندارند، و جز با سستي و بي ميلي نماز نمي خوانند.

در اين مورد مي فرمايد:

«و ما منعهم ان تقبل منهم نفقاتهم الا انهم كفروا بالله و برسوله و لا يأتون الصلوة الا و هم كسالي و لا ينفقون الا و هم كارهون -

فلا تعجبك اموالهم و لا اولادهم انما يريد الله ليعذبهم بها في الحيوة الدنيا و تزهق انفسهم و هم كافرون -» [1] .



[ صفحه 71]



و چيزي دورويان را از اينكه انفاق هايشان پذيرفته شود، باز نداشت جز آنكه به خدا و پيامبرش كفر ورزيدند، و جز با بي ميلي و تنبلي، نماز نمي گزارند، و جز با ناخشنودي انفاق نمي كنند.

[پس] فزوني دارايي ها و فرزندانشان تو را [اي پيامبر!] به شگفت نياورد. جز اين نيست كه خدا مي خواهد بدين وسيله آنان را در زندگي اين جهان عذاب كند و جانشان در حالي كه ناباورند [از كالبدشان] بيرون رود.