قرآن در ترسيم وصف و ويژگي مردم با ايمان، به گونه اي به نماز و



[ صفحه 57]



نيايش بها مي دهد كه آن را دوشادوش دعوت به كارهاي پسنديده يا در كنار امر به معروف و نهي از منكر و در كنار پرداخت زكات و حقوق مالي و همدوش فرمانبرداري از خدا و پيامبر قرار مي دهد، و آن را يكي ديگر از نشانه هاي دين باوري و دين داري راستين عنوان مي سازد.

در اين مورد از جمله مي فرمايد:

«و المؤمنون و المؤمنات و بعضهم اولياء بعض يامرون بالمعروف و ينهون عن المنكر و يقيمون الصلوة و يؤتون الزكوة و يطيعون الله و رسوله اولئك سيرحمهم الله ان الله عزيز حكيم -» [1] .

و مردان و زنان توحيدگرا و با ايمان، دوستدار يكديگرند كه به كارهاي پسنديده فرمان مي دهند و از كارهاي ناپسند باز مي دارند و نماز را بر پا مي دارند و زكات و حقوق محرومان را مي پردازند، و از خدا و پيامبرش فرمان مي برند.

آنانند كه خدا به زودي مورد بخشايش و مهر خود قرارشان خواهد داد؛ به يقين خدا شكست ناپذير و فرزانه است.

پيام زيبا و سازنده ي آيه آن است كه: آنان كه به بندگان محروم خدا توجه داشته و در دادن حقوق آنان كوتاهي نمي كنند، آن كساني هستند كه از بهترين راه بندگي و استوارترين وسيله ي فرمانبرداري خدا و قرب به او - كه نماز و نيايش با روح و جان است - نيرو و توان معنوي مي گيرند، و خود را با آموزهاي جان بخش و درخشان آن زينت مي بخشند.



[ صفحه 58]