افزون بر آنچه آمد، قرآن در بيان ويژگي ها و امتيازات مردم نيك منش و با ايمان، از نماز و نيايش و عبادت و پرستش خالصانه و هدفمند آنان سخن دارد.



[ صفحه 55]



در اين مورد از جمله مي فرمايد:

«الذين يؤمنون بالغيب و يقيمون الصلوة و مما رزقناهم ينفقون-» [1] .

پروا پيشگان آن كساني هستند كه به جهان ناپيدا ايمان مي آورند و نماز و فرهنگ آن را بر پاي مي دارند و از آنچه به آنان روزي داده ايم، انفاق مي كنند.

به بيان ديگر، هنگامي كه قرآن از ايمان به غيب سخن مي گويد، مي خواهد رهروان خود را به انديشيدن در ساختار نظام آفرينش برانگيزد؛ و هنگامي كه از ميان وصف و ويژگي هاي پاك انديش ها و پاك منش ها و پاك روش ها، برپايي نماز و فرهنگ نماز را مورد توجه قرار مي دهد، مي خواهد بگويد: انديشيدن در آموزه ها و معارف خدا و توجه به نظام هستي و آگاهي از وجود آفريدگار توانا، رهاوردش بندگي خدا و آزادگي است، و كسي كه به راستي خداي را بنده شد، حقوق و حرمت بندگان او را هم رعايت خواهد كرد، و از نعمت ها و مواهب مادي و معنوي كه خود بهره مند گرديده است، به آنان نيز انفاق مي كند و آن ها را بسان نعمت آب و هوا و نور و معرفت براي همه مي خواهد، نه در انحصار خود، و اين همان اثر سازنده ي نماز و نيايش راستين و ايمان به خدا در جامعه است.