از ويژگي هاي ايمان داران و نوانديشان راستين آن است كه بايد با منطق و منش پرجاذبه ي خود، ترويج گر نماز و نيايش، به ويژه فرهنگ و روش عدالت آفرين و آزادي بخش و مهر گستر نماز باشند؛ چرا كه به باور آنان بر پاداشتن نماز و نيايش و نهادينه شدن فرهنگ عدالت آفرين آن در كران تا كران جامعه، از پيش شرطهاي اساسي حركت هاي فرهنگي و اصلاحي و اخلاقي در يك نظام آزادمنش و رعايتگر مقررات و حقوق بشر است.

قرآن در اين مورد مي فرمايد:

«الذين ان مكناهم في الأرض اقاموا الصلوة و آتو الزكوة و امروا بالمعروف و نهوا عن المنكر و لله عاقبة الأمور-» [1] .

...همان كساني كه چون در زمين به آنان موقعيت و توانايي ارزاني داريم، نماز را بر پا مي دارند و زكات و حقوق مالي خويش را مي پردازند و به كار پسنديده



[ صفحه 54]



فرمان مي دهند، و از كار ناپسند باز مي دارند، و فرجام همه ي كارها از آن خداست.

از اين آيه، رابطه ي تنگاتنگ و نقش سازنده ي نماز در اين محورها و ميدان هاي زندگي به روشني دريافت مي گردد:

1. نقش سازنده ي نماز در اصلاح امور؛

2. نقش سازنده ي نماز در اصلاح انديشه ها و باورها و رشد انديشه و فرهنگ و ادب مردم؛

3. نقش سازنده ي نماز و نيايش در اصلاح منش و اخلاق فرد و جامعه و مديريت آن؛

4. نقش سازنده ي نماز در پرداخت زكات و حقوق مالي براي اصلاح امور اقتصادي و مالي جامعه و فقر زدايي و محروميت ستيزي و مبارزه ي با انواع آسيب ها و آسيب پذيري ها؛

5. نقش سازنده ي نماز در زدايش خودخواهي و احياي حس نوع دوستي و مردم خواهي كه يكي از كليدهاي حل مشكلات و از رازهاي پيشرفت و كمال و رعايت حقوق ديگران است.

6. رابطه ي تنگاتنگ نماز با امر به معروف و نهي از منكر يا دو اصل نظارت پذيري و نقد و محاسبه جويي در زندگي جامعه و حكومت به صورت متقابل.