«لقمان»، آن مرد فرزانه و جامعه ساز، فرزندش را در كنار فراخوان به توحيد و تقوا و ايمان و اخلاص و دادگري و آزادمنشي و هشدار از شرك و ظلم و خودخواهي و نقض حقوق بشر، به نماز و نيايش و به نظارت ملي و پاسداشت حقوق و كرامت انسان سفارش مي كند.

قرآن در گزارش از سفارش حكيمانه ي او چنين آورده است:

«و اذ قال لقمان لابنه و هو يعظه يا بني لا تشرك بالله ان الشرك لظلم عظيم - يا بني انها ان تكن مثقال حبة من خردل فتكن في صخرة أو في السماوات أو في الأرض يأت بها الله ان الله لطيف خبير -

يا بني أقم الصلوة وأمر بالمعروف و انه عن المنكر و اصبر علي ما أصابك ان ذلك من عزم الأمور - و لا تصعر خدك للناس و لا تمش في الأرض مرحا ان الله لا يحب كل مختال فخور -

و اقصد في مشيك و اغضض من صوتك ان أنكر الأصوات لصوت الحمير-» [1] .

و هنگامي را به ياد آور كه «لقمان» به پسرش - در حالي كه او را پند و اندرز مي داد - چنين گفت: هان اي پسرك من! هرگز به خدا شرك مورز، كه شرك به او، بيدادي است سهمگين.

پسركم! بي گمان آن كاري كه انسان در زندگي خويش انجام مي دهد اگر هموزن دانه ي خردلي باشد، و در درون سنگي سخت يا در گوشه اي از آسمان ها يا در نقطه اي دور افتاده از زمين نهفته باشد، خدا آن را براي حساب و پاداش و كيفر



[ صفحه 53]



مي آورد؛ چرا كه خدا سخت دقيق و آگاه است.

پسركم! نماز را به پادار، و به كار پسنديده فرمان ده و از كار ناپسند و ناروا باز دار، و در برابر آنچه به تو مي رسد شكيبايي پيشه ساز؛ بي ترديد اين ها از كارهايي است كه انجام هماره ي آن ها خواسته شده است.

و از مردم به ناز و نخوت چهره ات را بر متاب؛ و با سرمستي و خودخواهي در زمين راه مرو، چرا كه خدا هيچ خودپسند و فخر فروشي را دوست نمي دارد...