نماز و نيايش در بينش دهي و منش آفريني اين آيه ي شريفه، سخت در خور انديشه و ژرف نگري است كه مي فرمايد:

«محمدا رسول الله و الذين معه أشداء علي الكفار رحماء بينهم تراهم ركعا سجدا يبتغون فضلا من الله و رضوانا سيماهم في وجوههم من أثر السجود ذلك مثلهم في التوراة و مثلهم في الانجيل كزرع أخرج شطأه فآزره فاستغلظ فاستوي علي سوقه يعجب الزراع ليغيظ بهم لكفار وعد الله الذين آمنوا و عملوا الصالحات منهم مغفرة و أجرا عظيما-» [1] .

محمد، پيامبر خداست، و كساني كه همراه او هستند، در برابر كفرگرايان تجاوزكار، با صلابت و سخت گيرند، اما ميان جامعه و مردم مسالمت جوي خود



[ صفحه 47]



بسيار نرم و مهربان هستند. آنان را ركوع كنندگان و سجده كنندگان مي نگري. از خدا فزون بخشي و خشنودي هماره ي او را مي جويند. وصف و نشانه هايشان در چهره هايشان بر اثر سجده هاي طولاني نمايان است. اين است وصف آنان در تورات، و وصف آنان در انجيل، همچون كشته اي است كه جوانه ي خود را برآورده و آن را نيرومند ساخته تا ستبر شده، و بر ساقه هايش به گونه اي ايستاده است كه كشاورزان را به شگفت مي آورد؛ آري، خدا ايمان داران راستين را اين سان توان مي بخشد، تا به وسيله ي آنان حق ناپذيران را به خشم آورد.

خدا كساني از آنان را كه ايمان آورده و كارهاي شايسته انجام داده اند، به آمرزش و پاداشي شكوه بار از سوي خود وعده داده است.