افزون بر آنچه آمد، خداي فرزانه هنگامي كه مي خواهد از بندگان



[ صفحه 44]



فرهيخته و وارسته اش، با حق شناسي ياد كند، در ميان همه ي وصف و ويژگي هاي برجسته ي آنان، از دل سپردن و توجه آنان به نماز و نيايش و ياد خدا سخن مي گويد.

آري، آفريدگار هستي با همه ي شكوه، از كسي كه نماز و نيايش را بر ديگر كارها مقدم مي دارد، با عظمت ياد كرده و از او قدرشناسي مي كند و مي فرمايد.

«... رجال لا تلهيهم تجارة و لابيع عن ذكر الله و اقام الصلاة و ايتآء الزكوة يخافون يوما تتقلب فيه القلوب و الأبصار -

ليجزيهم الله أحسن ما عملوا و يزيدهم من فضله و الله يرزق من يشاء بغير حساب -» [1] .

... مرداني كه نه تجارت و نه داد و ستدي، آنان را از ياد خدا و بر پاداشتن نماز [و فرهنگ آن] و پرداختن زكات سرگرمشان نمي سازد، و از روزي كه دل ها و ديدگان در آن زير و رو مي گردد مي هراسند.

هدف اين است كه خدا به آنان نيكوتر از آنچه انجام مي دادند، پاداش دهد و از فزونبخشي خود بر [پاداش] آنان بيفزايد، و خداست كه هر كس را بخواهد بي شمار روزي مي دهد.

با اين بيان، از ويژگي مردان و زنان آگاه و يكتا پرست و شيفته ي حقيقت و فضيلت، يكي هم اين است كه تجارت و داد و ستد و زرق و برق و پست و ميز رياست و قدرت و زينت هاي دنيا آنان را از نماز و نيايش و ادب و فرهنگ آن - كه دادگري و بشر دوستي و راستي و



[ صفحه 45]



رعايت حقوق بشر است - باز نمي دارد.

راستي بايد ديد كه نماز و نيايش در پيشگاه خدا چه بها و جايگاه و نقشي در اصلاح و بهسازي و بهروزي بندگان او دارد، كه به توجه كنندگان به نماز و دل سپردگان به نيايش، چنين بهايي مي دهد و آنان را اين سان مي ستايد!