قرآن به هنگام ترسيم ويژگي هاي نيك منشان و ايمانداران، دوازده وصف و ويژگي براي آنان مي شمارد [1] كه نماز و نيايش يا رابطه ي دوستانه و خالصانه ي با خدا از مهم ترين آنهاست و اين نشانگر جايگاه نماز و نيايش و نقش تربيتي آن است.

در اين مورد چنين روشنگري مي كند:

«فما أوتيتم من شي فمتاع الحياة الدنيا و ما عند الله خير و أبقي للذين آمنوا و علي ربهم يتوكلون -

والذين يجتنبون كبائر الاثم و الفواحش و اذا ما غضبوا هم يغفرون - والذين استجابوا لربهم و أقاموا الصلاة و أمرهم شوري بينهم و مما رزقناهم ينفقون -



[ صفحه 43]



و الذين اذا أصابهم البغي هم ينتصرون -

و جزاء سيئة سيئة مثلها فمن عفا و أصلح فأجره علي الله انه لا يحب الظالمين -» [2] .

و آنچه به شما مردم داده شده است، كالاي فناپذير زندگي اين جهان است؛ و آنچه نزد خداست براي آن كساني كه ايمان آورده اند و تنها بر پروردگار خود اعتماد مي كنند، بهتر و پاينده تر است؛

ونيز براي آن كساني كه از گناهان بزرگ و از زشتي ها دوري مي گزينند؛ و هنگامي كه دستخوش خشم مي گردند، بزرگمنشانه در مي گذرند و مي بخشايند.

و آن كساني كه به دعوت پروردگارشان پاسخ شايسته داده و نماز را بر پا داشته، و كار مديريت جامعه ي آنان در ميانشان بر اساس تبادل آزادانه ي انديشه ها و ديدگاه ها و مشاركت و مشورت است؛ و از آنچه از نعمت هاي گوناگون زندگي - كه به آنان روزي كرده ايم - هزينه مي نمايند.

و آن كساني كه چون به آنان ستم رسد، براي مبارزه با ستم به پا مي خيزند و از آزادي خواهان ياري مي جويند و به طور عادلانه، داد خود را از ستمكاران مي گيرند.

و كيفر بيداد و بدي، همانند آن، بدي است؛ اما هر كس به جا درگذرد و سنجيده ببخشد و كار را به سامان آورد، پاداشش بر خداست؛ به يقين او بيدادگران را دوست نمي دارد.