قرآن از نماز و نيايش به عنوان يك فرهنگ بزرگ و شكوفا براي اصلاح فرد و جامعه و مديريت و مهندسي اجتماع و سياست تعبير مي نمايد و مي فرمايد:



[ صفحه 37]



«... و أقم الصلاة ان الصلاة تنهي عن الفحشاء و المنكر و لذكر الله اكبر و الله يعلم ما تصنعون -» [1] .

هان اي پيامبر! آنچه از اين كتاب به تو وحي شده است، تلاوت كن! و نماز را به پا دار، چرا كه نماز از كارهاي زشت و ناپسند باز مي دارد و بي گمان ياد خدا، برتر و بزرگ تر است؛ و خدا آنچه را انجام مي دهيد مي داند.

از اين آيه چنين دريافت مي گردد كه قرآن، نماز و ياد خدا را با اين ويژگي ها وصف مي كند:

1. نماز و نيايش، تلاوت هدفمند قرآن است؛

2. نماز و نيايش، همنشيني با قرآن است، و روشن است كه همنشين خردمند و خردورز قرآن، همدم سعادت و رستگاري است؛

3. نماز و نيايش، بازدارنده ي انسان از انواع زشتي و گناه فردي و اجتماعي و اقتصادي و سياسي و... است؛

4. نماز و نيايش، بازدارنده ي انسان از انواع ناهنجاريها و ناپسندي هاست.

5. نماز و نيايش، ياد خداست و كسي كه به ياد خدا باشد، اصلاح مي پذيرد و به تدريج به رنگ و رايحه ي دل انگيزي كه مورد نظر محبوب و معشوق و معبود است آراسته مي گردد.