انسان به طور طبيعي جوياي كمال است و به همين جهت در برابر سرچشمه و آفريدگار كمال، فروتن و فرمانبردار و نيايشگر است؛ پس انگيزه ي كمال جويي انسان است كه او را به سوي خدا به حركت آورده و او را هماره خداجو و خداپرست و نماز گزار و نيايشگر خواسته است، تا بدين وسيله با پرستش خدا به برخي وصف و ويژگي هاي او، گرچه در ميزاني اندك آراسته گردد و با آراستگي به منش و روش زيباي آن آفريدگار كمال و جمال و دوستدار آنها، رنگ او را بگيرد.