حكايت كنند از آن پدري كه مر پسر خويش را گفت: «امروز هر چه با مردم گويي و بر



[ صفحه 151]



زبان خود راني نماز شام [1] همه با من بگوي و سكنات [2] و حركات خويش بر من عرض كن [3] آن پسر نماز شام به جهدي و رنجي عظيم و تكلفي [4] تمام يك روزه گفتار و كردار خويش با پدر بگفت. ديگر روز همين درخواست كرد، پسر گفت: زينهار [5] اي پدر، هر چه خواهي از رنج و كلفت بر من نه و اين يكي از من مخواه كه طاقت نداريم پدر گفت: «اي مسكين مرا مقصود آن است كه بيدار و هشيار باشي و از موقف حساب [6] و عرض قيامت بترسي، امروز حساب يك روزه با پدر خويش با چندين لطف طاقت نداري، فردا حساب همه ي عمر با چندان قهر و مناقشت [7] كه نقير و قطمير [8] فرو نگذارند [9] چون طاقت آري؟!» كشف الاسرار، 5 / ص 536.