وقتي جمعي حكماي هندوستان در فضيلت بزرجمهر [1] سخن مي گفتند و به آخر جز اين عيبش ندانستند كه در سخن گفتن بطي ء [2] است يعني درنگ بسيار مي كند و مستمع [3] را بسي منتظر مي بايد بودن تا وي تقرير سخني كند [4] بزرجمهر بشنيد و گفت: «انديشه كردن كه چه گويم به از پشيماني خوردن كه چرا گفتم.» گلستان، ديباچه، ص 56.