در جامع بعلبك وقتي كلمه اي همي گفتم به طريق وعظ با جماعتي افسرده، دل مرده، ره از عالم صورت به عالم معني نبرده، ديدم كه نفسم در نمي گيرد و آتشم در هيزم تر اثر نمي كند دريغ آمدم تربيت ستوران و آينه داري در محلت كوران وليكن در معني باز بود و سلسله سخن دراز [1] .

---

ـ تو كه چراغ نبيني به چراغ چه بيني؟...

ـ نصيحت نمي پذيرد و دم گرم من در آهن سرد او اثر نمي كند.

ـ چون ابر آذارند و نمي بارند و چشمه ي آفتابند و بر كس نمي تابند، بر مركب استطاعت سوارند و نمي رانند.

ـ آن را كه گوش ارادت گران آفريده اند چون كند كه بشنود.