يكي از امتيازهاي انسان نسبت به ساير موجودات داشتن «لباس» است؛ يعني انسانها به صورت لخت و عريان با يكديگر روبرو نمي شوند و داشتن لباس را نشانه شخصيّت انساني و حيا و عفّتِ خود مي دانند. قرآن كريم لباس را «سوغاتي آسماني» مي داند [1] .

پس در نماز نيز كه ملاقات با خداوند بزرگ است همين قانون انساني رعايت مي شود، حتي در لحظه اي كه به تنهايي به نماز بايستد و كسي او را نبيند.