مدتي در دانشگاه بين المللي درس مي خوندم. از هر ملتي اون جا بودند.

قنوت نمازها رو فراموش نمي كنم. خيلي بامزه بود. قبل و بعد از قنوت همه ي ذكرها عربي بود ولي نوبت قنوت كه مي شد، بعضي ها به زبان خودشون دعا مي خوندند. يكي فارسي، يكي آذري، يكي انگليسي، يكي ژاپني ...

عجب خداي با حالي! [1] .



[ صفحه 127]