تا به حال از نزديك نديده بودمش. صورتش، لبخندش، حرف زدنش، همه مثل رسول خدا (صلي الله عليه و اله) بود. با خودم گفتم: حسين (عليه السلام) تنها يادگار رسول خداست. بايد جوري خودم رو نشونش بدهم، برام دعايي كنه، توجهي كنه.

جلو رفتم و گفتم: خدا سلامتي و عافيتتون بده، حالتون چه طوره؟

نگاهم كرد و با لبخندي فرمود: «اول سلام، بعد كلام، خدا سلامتت دارد. نگذاريد كسي قبل از سلام كردن به حرف زدن بپردازد.» [1] .



[ صفحه 121]