تلويزيون رو روشن كردم و يه دوري توي كانال ها زدم. يه كانال قرآن مي خوند با صوت. ترجمه ي آيه ها هم روي صفحه نوشته مي شد. همين طور كه گوش مي دادم، قاري آيه ي سجده دار خوند. آيه ي 32 سوره سجده. سريع يه مهر پيدا كردم و به سجده رفتم. پخش مستقيم نبود ولي باز هم لازم بود سجده كنم. از سجده كه سر برداشتم مامانم ديد.

«از كي تا حالا قبل اذان نماز مي خونند؟» خيال كرده بود نماز مي خونم. خنده ام گرفت. تازه قضيه رو فهميد. [1] .



[ صفحه 115]