يه بچه ي شيطون، نماز همه رو ريخت به هم. وسط نماز، مهر مردم رو جمع كرد و برد گوشه ي مسجد. به زحمت جلوي خنده ام رو گرفتم. يكي دو متر اون طرف تر كنار ديوار يه مهر بود. يواش يواش بدون اين كه رو از قبله برگردونم و حالت نمازم رو به هم بزنم، ساكت شدم، خودم رو به مهر رسوندم و ادامه نمازم رو خوندم. نبايد نمازم رو مي شكستم. [1] .



[ صفحه 112]