شب هاي بلند زمستون، اون هم توي اسارت و زندان خيلي سخت بود. اگه حاجي نبود دوام نمي آورديم. هر شبي يه جور بچه ها رو سرگرم مي كرد. هم خستگي از تنشون بيرون مي رفت، هم يه چيزي ياد مي گرفتند.

اون شب يكي يكي نماز مي خوندند و هركسي كمتر غلط داشت امتياز بيشتري مي گرفت.

خيلي خوش به حالم شده بود. تقريباً نفر آخر بودم. هرچي بقيه غلط داشتند، من دقت كردم تا اشتباه نكنم.

منتظر بالاترين امتياز بودم ولي نماز من هم اشكال داشت. حاجي مي گفت: بايد بين دو سجده و بعد از سجده ي دوم كامل بشيني. ولي من بعد از سجده ي دوم صاف بلند مي شدم. [1] .



[ صفحه 108]