همان طور كه پيشوايم گفت، ذليلت مي كنم با سجده هايم.

اجرمي برم از زجرت و لذت مي برم از ذلتت.

تو از خضوع من فرار مي كني و من ازغرور تو.

تو از سجده سرپيچي كردي و من به سجده افتخار.

ابليس! اگرچه اين زانوان از طول سجده به درد اذعان كنند و پيشاني از مهر خشوع پينه ببندد، باز هم خوشنودم.

خوشنود از نعره هاي ناتواني تو، كه بلندتر و بلندتر مي شود و لبخند رضايت خدا، كه مليح تر و مليح تر. [1] .



[ صفحه 100]