فرمانده ي لشكر بي خبر اومده بود بازرسي. همه خبردار ايستاده بودند ولي من...

سريع تمومش كردم. نصفي از ذكرها رو بين راه مي گفتم و بقيه رو با عجله. دوتا سبحان الله توي ركوع، يكي توي راه. خلاصه تموم شد.

مي خواستم برم پيش بقيه كه نشست كنارم. دست داد و قبول باشه گفت. هول شده بودم. گفت: عزيز من! من كه كسي نيستم؛ اگه بالاتر از من هم اومده بود، نبايد براي نماز كم مي گذاشتي. ذكر ركوع و سجده رو بايد هنگامي كه بدنمون ثابته، شروع كنيم. اگه عمداً مقداري از ذكر رو بين راه بگيم، نمازمون باطل مي شه. ولي اگه سهواً سر از ركوع يا سجده برداشته ايم، نمازمون صحيحه.

از شرم خيس عرق شدم. ما رو باش، از فرمانده خجالت مي كشيم، از خدا... [1] .



[ صفحه 98]