امين! امين! امين! صداي داداشم بود كه حالا يواش يواش داشت بلندتر مي شد.

وسط نمازم بودم؛ نماز عشا. شب جمعه بود و هوس كرده بودم سوره ي جمعه رو توي نمازم بخونم. هنوز ابتداي سوره بودم، ولي اگه ادامه مي دادم نمازم طول مي كشيد. مثل اين كه كار مهمي داشت.

سوره ي جمعه رو رها كردم [1] و يه سوره ي كوچك شروع كردم. [2] .

اين طوري هم به برادرم جواب داده بودم، هم نمازم صحيح بود. [3] .



[ صفحه 91]