امون از رفيق!

هي توي گوشم مي خوند كه: «چه معني داره ما نمازمون رو به عربي مي خونيم؟»مخ دو سه تا از بچه ها رو زد و بالاخره شروع كردن به فارسي نماز خوندن.

يك هفته بعد بايد مي ديديشون؛ هر كدومشون يه جور نماز مي خوند و يه جور ترجمه مي كرد، نه جماعتي، نه اتحادي. يواش يواش گفتند: «اصلاً چرا ترجمه اين عبارات رو بخونيم؟ خودمون با خدا حرف مي زنيم.» از چند روز بعد مي نشستند و به جاي نماز چند دقيقه با خدا حرف مي زدند. هفته بعد خبري از اون چند دقيقه هم نبود.

بهشون گفتم: «ديديد چطوري شيطون نمازتون را ازتون گرفت. 1400 سال بود نماز يه وسيله وحدت بود و نسل به نسل بدون تغيير، به ما رسيده بود، شما يكي دو هفته اي فاتحه اش رو خونديد.»



[ صفحه 82]