با وانت آوردنش بيمارستان. ولي چون پاش سياه شده بود، قطعش كردن. هنوز ياد نگرفته بود روي يك پا بايسته. به زحمت كنار ديوار تكيه مي داد و نماز رو ايستاده مي خوند. مي گفت: كسي كه مي تونه حتي با عصا يا تكيه دادن بايسته، نبايد نشسته نماز بخونه.

چند روز بعد راحت مي دويد، يك پايي. با همون يك پا از بيمارستان فرار كرد. مگه مي تونست 10 روز ديگه روي تخت بخوابه، او وقت بچه ها توي خط مقدم تيكه تيكه بشن. [1] .



[ صفحه 81]