پيرمرد بود. حافظه اش ياري نمي كرد. به زور اين يك جمله رو حفظ كرده بود: «4 ركعت نماز ظهر مي خوانم، بر من واجب قربة الي الله» خيال مي كرد بايد نيت نماز رو به زبان بگه. جوون بودم و جاي نوه اش حساب مي شدم.

بهش گفتم: همين كه بدوني چه نمازي مي خوني كافيه، بي چون و چرا قبول كرد. بهش كه برنخورد هيچ، حسابي هم تحويلم گرفت.

مثل اين كه كلي راحت شده بود! [1] .



[ صفحه 76]