آسمان و زمين هم مانده بودند شاد باشند و بخندند، يا گريه كنند و باران غم ببارند.

حسين (عليه السلام) به دنيا آمده بود. مولود فرخنده اي كه هركس خبري از شهادتش داشت، اشك در چشمانش حلقه مي زد.

پيامبر (صلي الله عليه و آله) به من فرمودند: «اسماء! فرزندم را بياور»

حسين (عليه السلام) را در پارچه اي سفيد پيچيدم و به خدمت پيامبر (صلي الله عليه و آله) آوردم. پيامبر(صلي الله عليه و آله) در گوش راست فرزندشان اذان و در گوش چپ اقامه خواندند، سپس او را در آغوش كشيدند و گريستند. شايد از آن روز به بعد بود كه همه ي مسلمان ها كنار گوش نوزادهايشان اذان و اقامه مي گفتند. [1] .



[ صفحه 71]