«به اين مي گن جشن. جشني كه ميوه و شيريني اش به راه نباشه كه جشن نيست.» دنبال جاي خالي مي گشتيم. محمد نشست. من هم كنارش.

ـ بي سليقه! جا بود انتخاب كردي؟! مبل هاي به او تر و تميزي رو ول كردي، روي اين صندلي ها نشستي؟!

از همه با سليقه تر محمد بود. رو به قبله نشسته بود. اون هميشه رو به قبله مي نشست. [1] .



[ صفحه 58]