آن گاه كه دو دستت، خدا را مي خوانند به دعا

و دلت زلال مي شود به تلاوت قرآن

و لبانت معطر مي شوند به ذكر

و نمازت را زينت مي بخشي با تعقيبات؛

در آن لحظه كه پيشاني به خاك مي سايي از براي شكر، و حتي آن گاه كه مي نشيني؛

رو به قبله باش.

آخر او دوست دارد كه ببيند من و تو، جز خانه ي او پناهي نداريم. [1] .



[ صفحه 57]