كشيد كنار جاده و زد روي ترمز. بلند گفت: فقط يك ربع مي ايستيم. يه استراحت مختصري بكنيد، بعد هم سريع بياييد بالا. كسي دير نكنه ها!

هنوز چند دقيقه اي به اذان مغرب مونده بود. نمي دونستم بايد چه كار كنم، از يه طرف، فقط وقتي مي تونستم نمازم رو بخونم كه مطمئن باشم مغرب شده. از اون طرفم اگه نمي خوندم، معلوم نبود كي نگه داره.

شانس آوردم. مسافرا طول دادند، خود راننده هم. اونقدر كه مغرب شد و نمازم رو خوندم. [1] .



[ صفحه 53]