«عزيز من! اون وقتي كه تو به سيب زميني مي گفتي «ديب دميني» من اين ها رو ياد گرفته بودم.»

اعصابم رو خرد كرده بود ولي دوستش داشتم. خواهر كوچولوم بود. گير داده بود كه نماز تو باطله. مي گفت: مامان گفته مردها نبايد موقع نماز پشت سر زن ها بايستند، مگه اين كه پرده اي، ديواري چيزي بينشون باشه.

خيلي كنجكاو بود. براي همين هم بعضي وقت ها اعصابم رو خط خطي مي كرد. كنار خودم نشوندمش و گفتم: حرفت درسته، تو جلوتر بودي ولي من دقيقا پشت سرت نبودم، يه وجب فاصله داشتم همين يه وجب كافيه؛ [1] نماز هر دو تامون درسته.

بالاخره به زور حاليش كردم. مشكلش اين بود كه بيشتر از سنش مي فهميد. [2] .



[ صفحه 46]