هفت، هشت سالي مي شد كه با هم دوست بوديم. قرار هميشگي مون مسجد بود. بعد از نماز مي رفتيم كتابخونه ي مسجد و درس مي خونديم.

نتايج كنكور كه اومد هر كدوممون يه جا افتاده بوديم. بعد از كلي پرس و جو شماره تلفنش رو پيدا كردم و دعوتش كردم خونه.

روي كادوي كوچك هديه اش نوشته بود:

«براي دست هايت

آن گاه كه خدا را مي خواني و به نماز مي ايستي؛

دستي كه مزين به انگشتر عقيق است دوست داشتني ترين دستي است كه به درگاه او بلند شده. [1] » [2] .



[ صفحه 42]