روي تخت بيمارستان هم دست بردار نبود. اون جا هم سعي مي كرد مستحبات نماز رو تا جايي كه مي شه رعايت كنه. محاسنش رو شونه مي كرد و به سختي لباس سفيد و تميز تنش مي كرد. بوي عطرش فضاي بيمارستان رو پر مي كرد.

با اون حالش يه روز هم نمازش رو دير نخوند.

همه دعا مي كردند كه بمونه ولي اون هم بايد مي رفت، چند روز بعد توي اخبار گفتند: «انا لله و انا اليه راجعون، روح خدا به خدا پيوست...» [1] .



[ صفحه 41]