«اين دفعه 3 بار «كرال» مي ريد و برمي گرديد.»

استاد سوت زد و همه شيرجه زدن تو آب. 3 دور كرال رفتيم؛ خسته و كوفته بغل استخر نفس گيري مي كرديم كه علي از آب بيرون اومد و بغل گوش استاد يك چيزي گفت. بعد هم رفت به طرف گوشه استخر.

با تعجب نگاهش مي كردم، وقتي گوشه استخر با همون «مايو» به نماز ايستاد، تعجبم چند برابر شد.

رفتم به طرفش.

ـ «علي! اين چه وضعشه!؟ اين جا هم جاي نمازه؟»

ـ «مگه چه اشكالي داره؟ هم اول وقته هم يك گوشه است و توجه كسي جلب نمي شه.»

ـ «بابا لختي! اين طوري كه نمي شه نماز خوند.»

خنديد و گفت: همين كافيه. تازه مايوي من بزرگ هم هست. [1] .



[ صفحه 24]