سزاوار است كه شخص نمازگزار در تمام حالات نماز، چه در گفتار و چه افعال، حضور قلب داشته باشد. زيرا از بنده جز آنچه كه به آن توجه كرده پذيرفته نمي شود.

و در آنچه مي گويد دقت كند و به حضرت حق و درك عظمتش و هيبتش توجه كامل داشته باشد و قلب را از غير خدا پاك سازد.

و بايد خود را در برابر بزرگترين پادشاهان و بزرگان احساس كند، او را مخاطب قرار دهد و از او راه نجات را بخواهد كه اگر چنين شود شخص نمازگزار هم بزرگي خداوند را درك مي كند و هم وسعت رحمت و بخشش خداوند را مي فهمد. و در اين زمان، حالت بين خوف و رجاء برايش ايجاد مي شود كه اين صفت كاملين است. و براي آن درجات مختلف و مراتب بي شماري به حسب درجات عبادت كنندگان است.

و سزاوار است كه شخص نمازگزار حالت خضوع و خشوع و سكينه و وقار داشته باشد و با لباسي تميز و آراسته و بوي خوش و مسواك زده و شانه كرده وارد نماز شود.

و سزاوار است كه نمازگزار كوشش كند از گناهاني كه مانع قبولي نماز است از قبيل عجب، حسد، كبر و ديگر حقوق واجب كه مانع قبولي نماز هستند دوري كند.

تحرير الوسيله حضرت امام خميني «ره»



[ صفحه 53]