خانم طباطبائي از خاطرات امام قدس سره چنين مي گويد: برخورد امام با بچه ها بعد از سن تكليف تابع مسائل شرعي بود و آقا در مسائل شرعي با كسي شوخي نداشتند. البته كاملاً در چهارچوب شرع بودند؛ مثلاً هيچ وقت صبح ها بچه ها را از خواب بيدار نمي كردند كه نماز بخوانند. معتقد بودند كه انسان خواب تكليف ندارد. عقيده داشتند كه پيش از رسيدن سن تكليف بايد كارهاي خوب و بد و مسائل شرعي را به بچه ها گفت. گاهي كه پسر هشت ساله ام را مي ديدند، مي گفتند: نمازت را خوانده اي؟ من مي گفتم: آقا! او هنوز به سن تكليف نرسيده است.

آقا مي گفتند: بچه ها قبل از سن تكليف بايد رو به نماز بايستند تا عادت كنند.

اما بعد از سن تكليف، مگر كسي جرأت مي كرد بيدار باشد و نمازش را نخواند. امام نمي توانستند تحمل كنند كه مكلف نماز را قضا كند، البته براي بچه ها پيش نيامده بود. هر وقت بچه ها را مي ديدند، مي پرسيدند: نمازت را خوانده اي؟ اگر نخوانده بود، جانمازشان را مي دادند و مي گفتند: برو



[ صفحه 199]



وضو بگير و بيا نمازت را بخوان بعد از نماز نصيحت مي كردند كه: ببين كه اگر نماز را سر موقع مي خواندي، چقدر بهتر بود، خدا هم خوشش مي آيد. بچه ها هم چون آقا را دوست داشتند و نمي خواستند ايشان را ناراحت كنند سعي مي كردند خلاف نكنند. [1] .