مؤلف كتاب «حيوة الاسلام» مي نويسد: «آخوند خراساني صاحب كفايه رحمة الله عليه» در دو وقت صبح و مغرب، نماز به جماعت مي گذارد، الا در ماه مبارك رمضان كه هر سه وقت نماز را به جماعت ادا مي كرد، و نوافل شبانه روزي از آن جناب فوت نمي شد، لكن نه صرف اداي تكليف باشد، بلكه روح جذبه حق از عباداتش هويدا بود.

يكي از همسايگان آن جناب مي گفت: بام خانه ي ما متصل به بام منزل ايشان بود، ايشان در سجده يشان، يك سوز و گداز و ناله ي دلخراشي داشتند كه هر قسي القلبي مي شنيد محال بود كه منقلب نشود، گويا محب واصلي است كه داد از زمان فراق دارد و يا عبد جنايتكاري است كه اين همه خوف و اضطراب دارد [1] .



[ صفحه 121]