ميرزا جواد آقا تبريزي رحمة الله عليه (1343 ه.ق) در مورد يكي از عالمان بزرگ مي نويسد:

از يكي از عالمان بزرگ نقل شده است كه: او سي سال در صف اول نماز جماعت اقتدا مي كرد، پس از سي سال روزي به عللي نتوانست خود را به صف اول برساند، از اين رو در صف دوم ايستاد، و از اين كه مردم او را در صف دوم ديدند گويا در خود خجالتي احساس كرد. در اين حال متوجه شد كه در اين مدت طولاني كه در پيشاپيش مردم و در رديف اول نماز جماعت مي ايستاد از روي ريا بوده است و بر اين اساس تمام آن سي سال نماز را قضا كرد.

در ادامه مي نويسد:

برادرم! بنگر به اين عالم مجاهد، و در مقام و منزلش دقت نماي كه چگونه در اين زمان دراز نماز جماعتش، آن هم در



[ صفحه 114]



صف اول فوت نگرديده و با اين صف متصدي امامت جماعت نشد. و بنگر به احتياط او، كه چگونه به خاطر يك شبهه، اين همه نماز را قضا كرد و از اينجا عظمت امر اخلاص و اهميتي را كه علماي سلف براي آن قائل بوده اند، درياب! [1] .



[ صفحه 115]