پيامبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: جبرئيل، ميكائيل، اسرافيل، عزرائيل، هر كدام با هشتاد هزار ملك نزد من آمدند و گفتند:

اي محمد! خداوند تو را سلام مي رساند و مي فرمايد به امت خود بگوي: هر كس بميرد در حالي كه به جماعت حاضر نمي شده، بوي بهشت به او نرسد؛ ولو اين كه خير او بيشتر از اعمال اهل زمين باشد. من آن اعمال را از او به هيچ وجه قبول نمي كنم.

اي محمد! كسي كه ترك جماعت كرده، نزد من ملعون است و همچنين نزد ملائكه و در كتابهاي آسماني تورات، انجيل، زبور، فرقان، هم مورد لعن الهي است، و شخصي كه تارك جماعت باشد صبح و عصر را طي كند، در حالي كه در لعنت خدا به سر مي برد.

اي محمد! دعاي تارك جماعت را مستجاب نمي كنم،



[ صفحه 59]



و رحمتم را بر او نازل نمي گردانم و آنها يهودان امت تو خواهند بود، اگر آنها مريض شدند عيادتشان مكنيد، و چنانچه مردند آنها را تشييع جنازه نكنيد، و روي زمين مبغوض تر از تارك جماعت نزد من نيست.

اي محمد! امر نمودم هر صاحب روح و نفسي را كه لعن كند بر تارك جماعت و تارك جماعت بدتر است از شرابخوار، و انسان احتكار كننده و انسان خون ريز، و انسان رباخوار، تارك جماعت نصيبي از بهشت براي او نيست و بدتر است از كسي كه نبش قبر مي كند و بدتر است از شهادت دهنده ي بر امر باطل.

اي محمد! كسي كه بميرد و اهل جماعت نباشد، او را داخل در آتش جهنم مي كنم [1] .



[ صفحه 60]